W wyniku udaru ulega zniszczeniu część komórek mózgu. Pewne utracone funkcje poznawcze mogą zostać stopniowo odbudowane w trakcie rehabilitacji – najlepiej podjętej jak najszybciej, nawet w pierwszej dobie po ustabilizowania stanu pacjenta. Dzięki plastyczności mózgu efekty niwelowania deficytów poznawczych widać zwłaszcza w ciągu pierwszych tygodni po udarze.
Kompleksowa rehabilitacja wymaga jednak bardzo dużego wysiłku ze strony chorego. Poczucie ciągłego zmęczenia sprawia, że pacjent jest poirytowany i rozdrażniony, trudności z samodzielną obsługą powodują frustrację, złość, a nawet agresję.
„W ataku złości możesz krzyczeć, rzucać rzeczami, grozić innym lub nawet próbować ich skrzywdzić – ostrzegają autorzy brytyjskiego poradnika dla pacjentów po udarze. – Taki stan jest groźny dla ciebie i otoczenia. Być może warto wtedy poszukać profesjonalnej pomocy, jak radzić sobie w takich sytuacjach”.
Bo problemy mogą się nasilać. Bez dodatkowego wsparcia pacjent może tracić motywację do codziennych, wielokrotnie powtarzanych ćwiczeń, może pojawić się apatia, a w końcu depresja. Jednocześnie, chory po udarze może mieć trudności w ocenie sytuacji i podejmowaniu decyzji, analizowaniu i rozumieniu sygnałów wysyłanych przez innych, co prowadzi do nieodpowiednich zachowań. To z kolei wpływa negatywnie na relacje z innymi ludźmi.
Jak twierdzą specjaliści, główne przesłanie dla chorych po przebytym udarze mózgu mogłoby brzmieć tak: daj sobie czas. Dodają też ważną wskazówkę: szukaj wsparcia. Wybierz osobę, do której masz zaufanie: lekarza lub terapeutę z zespołu rehabilitacyjnego, kogoś z rodziny, przyjaciela.
Jesteś tym, kim byłeś. Udar tego nie zmienił.
